Annemieke? Ben jij het? Foto Jeroen Verhoeff
Nummer 70
ANNEMIEKE
Ik word gek van die kolerebeesten! Toen ik de zoveelste raak had gemept zag ik dat deze nog bewoog. Met een vergrootglas bekeek ik haar aandachtig. Goh, wat zag zo’n beest er eigenlijk bizar uit. Maar wat hoorde ik toch? Toen ik daarop een microfoon dicht bij haar legde en het geluid maximaal versterkte hoorde ik opeens een stem die zachtjes steeds ‘Sorry!’ zei! ‘Krijg nou niks!? Die mug die praat tegen me!?’ Toen ik een beetje bijgekomen was van mijn totale verbazing hoorde ik haar om vergeving vragen. ‘Waarvoor?’, vroeg ik. ‘Omdat je me stak?’ Ze knikte instemmend. ‘Ja’, snikte ze, ‘ik kan het je toch niet echt kwalijk nemen dat je me dood wilde slaan. Ik ben toch ook een rottige parasiet?!’ Toen ik daarop zei dat ik haar misschien ook niet alleen maar daarom dood had hoeven willen slaan zei ze: ‘Jawel, ik zou hetzelfde doen als ik jou was. Maar ik kan niet anders. Om eieren te kunnen leggen moet ik een beetje bloed van andere dieren afpakken’. Toen raakte ik met Annemieke verzeild in een lang en diep filosofisch gesprek over relativiteit en natuurlijk evenwicht, waarna ik haar ook mijn diepe spijt betuigde. Met een paar haartjes van één van mijn schilderpenselen heb ik toen haar gebroken pootjes gespalkt en haar voorzichtig op mijn arm gezet. Gefascineerd keek ik toe hoe ze voorzichtig mijn huid doorboorde en van mijn bloed dronk totdat haar achterlijfje bijna knapte. Ze trok haar zuigsnuit voorzichtig uit mijn vel en liet een schattig boertje. ‘Sorry!’, zei ze weer. Ik zette de tuindeur open en hield mijn arm omhoog. ‘Ga maar lieverd, nogmaals sorry en veel succes!’ Elegant vloog ze de nacht in. Zou ik haar ooit nog terug zien? Een maand later mis ik haar nog steeds. Ik laat de deuren ’s avonds steeds open met alle lichten aan en ik houd ik een microfoon bij elke mug die mij dicht genoeg laat naderen, maar ik krijg steeds maar geen antwoord op mijn vraag of ze Annemieke misschien hebben gezien. Daarom sla ik ze sindsdien steeds dood. Kolerebeesten altijd.
De column ‘Groene Jeroen” verschijn twee maal per maand in ‘Nieuwsblad Vlaardingen’ (Voorheen ‘Groot Vlaardingen’; ik mis die naam).